Hepimiz Ölürüz

Hepimiz ölürüz. 

Herkes ölür.
Her biri kendi yolunda, her biri kendi zamanında.

Ölümü hayatın içinden geçen bir yol olarak görüyorum, beklemiyorum ama bunun yolun sonu olduğunu biliyorum ve zamanı geldiğinde ondan korkmuyorum.

 Ama itiraf etmeliyim ki yok olmayı düşündüğümde, peşimdekileri düşünüyorum.

Bensiz eve döndüklerinde: masada kitapları, yazıları ve gözlüğümü gördüklerinde.

Enstrümanımı ofisimde çalınmayı beklerken bulduklarında. Sekiz yaşındaki papatya saksılarımı suladıklarında her zamanki kokumu bir anda içine çekebileceklerini sanıyorlar.

Evi varlığımla dolu ve varlığımdan boş bulduklarında.
Sıklıkla herkesin hayattaki payı hakkında konuşuruz, ancak başkalarının hayatındaki payı hakkında daha az konuşuruz. Sıklıkla ölümden sonraki yaşam hakkında konuşuruz, ancak ölümden sonra sevdiklerimizin yaşamları hakkında daha az konuşuruz.
Bizim gözümüzde ölüm, ayrılık, ıstırap, acı ve sonsuz yasın haksız bir şekilde iç içe geçmesidir ve bizler, aşktan, güzel anılardan, gülümsemelerden ve sahip olmanın anlamı hakkında konuşmayı unuttuğumuz hüzünlü bir keder karmaşasına kapılmış durumdayız. Yanımızda biri!
Bu dünyadan nasibini aldığım, sevdiklerimin bensiz eve döndüğü, yuvayı ve hayatı tanıdığım, kendilerine olan sonsuz sevgim ve sevgimle dolu o günü kendim için; Kitaplarımı okuyun veya bir kütüphaneye bağış yapın, enstrümanlarımı çalın veya saksılarımı sulayın ve beni ne zaman hatırlasalar, kalbimin derinliklerinden bana gülümsemeleri, şakaları ve kahkahaları anlatırlar.

Ve bizim payımızın küçük olduğunu söylemek.