Yağmur

Enes Çeçen Kalemimden Dökülenler -



Korkarım Dünya'ya yağmur yağacak.

Ve sen benimle değilsin

Gittiğin günden beri
yağmurdayım!
Üzerime kar yağmıştı
Ama soğuktan ve nostaljiden korkmadım.
Rüzgar pencerenin arkasında uladı.
Ve fısıldadın: Saçımı okşa!
Şimdi oturuyorum.
Ve yağmur kırbaçları,
kolumda, yüzümde, sırtımda.
Ey güvercin gibi yolculuk!
Anıları nasıl silebilirim?
Göğsümde bir rolü var.
Ve benim kanımda bir evin var,

Nerede olursan ol seni seviyorum
Ay'da bile!
Sende tarihin ve kaderin bir parçası.
Ve bilinmeyen ölçüde.
Ayak bastığım yer!
Yazmanın büyüsü bambaşka. Kendimce yazmak adına aslında yazmayı hissetmek, düşünmek, karakter oluşturmak, kurguyu tasarlamak ve hayal kurmak için bana katılın. Profesyonel olarak düşünmeyin sadece yazmanın verdiği o güzel hissi birlikte yaşamak için gelin.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Hepimiz Ölürüz

Enes Çeçen Kalemimden Dökülenler -
Resim
Hepimiz ölürüz.  Herkes ölür. Her biri kendi yolunda, her biri kendi zamanında. Ölümü hayatın içinden geçen bir yol olarak görüyorum, beklemiyorum ama bunun yolun sonu olduğunu biliyorum ve zamanı geldiğinde ondan korkmuyorum.  Ama itiraf etmeliyim ki yok olmayı düşündüğümde, peşimdekileri düşünüyorum. Bensiz eve döndüklerinde: masada kitapları, yazıları ve gözlüğümü gördüklerinde. Enstrümanımı ofisimde çalınmayı beklerken bulduklarında. Sekiz yaşındaki papatya saksılarımı suladıklarında her zamanki kokumu bir anda içine çekebileceklerini sanıyorlar. Evi varlığımla dolu ve varlığımdan boş bulduklarında. Sıklıkla herkesin hayattaki payı hakkında konuşuruz, ancak başkalarının hayatındaki payı hakkında daha az konuşuruz. Sıklıkla ölümden sonraki yaşam hakkında konuşuruz, ancak ölümden sonra sevdiklerimizin yaşamları hakkında daha az konuşuruz. Bizim gözümüzde ölüm, ayrılık, ıstırap, acı ve sonsuz yasın haksız bir şekilde iç içe geçmesidir ve bizler, aşktan, güzel anılardan, gülümsemel
Read more »

Ruhumdaki yaralar

Enes Çeçen Kalemimden Dökülenler -
Resim
Sabahın erken saatlerinde kirpiklerini kaybetmiş, korkunç bir kazaya maruz kalmış bir çocuğun çığlığıyla ağlıyorum, ruhun damarlarında bastırdığı her şeyi emeceğini düşünerek yüzümü yastığın altına saklıyorum. Yeni yara izime parmak uçlarımla dokunuyorum, ne şefkatle ne de güvenle. Yok olması için okudum ama dallarımı kesip küle çevirmek için parmaklarımdan kalın bir balta yapıyorum. Son ve ölüm birlikte! İnatçı bir acıyla uyandım, çekmecelerde bana sarılacak bir gölge aradım. Aynalarda, derilerin kollarında, ışığın acılarının kollarında, her biri beni tekmeliyor, apaçık argümanlarla, sen çocuk değilsin! Bu ne hüzün ey gönlüm! Ve sen herkesin üzerine şefkat yağdıran beyaz bir bulutsun ve bir an için ona eşlik edecek kimseyi bulamıyorsun! Bütün bunlar dünya kıyısındaki yatay bir isyandan mı, yoksa odamın duvarına astığım kırılmam, yorulma, üzülmem sözünden mi? Evet ağlıyorum ama şu anda gözyaşlarımı yastığın altına ya da beyaz kanatlarımın altına saklamaktan utanmıyoru
Read more »

"Senin elin benim elimde"

Enes Çeçen Kalemimden Dökülenler -
Resim
Şimdi sana yazıyorum neden bilmiyorum belki yeni adımların başındaki insan geçmişe özlem duyduğundan ya da birlikte olduğumuz hissini yaratmaya çalıştığımız için, yeni adımları birlikte atıyoruz, teslim oluyoruz. Birbirimizin yanında rahat hissetmemizi sağlamak, onun kalbine bağlanmak ve birlikte olduğumuz sürece gelecek olanın geçeceğine dair ona güvence vermek. Ama bunun için yazıyorum.. Çünkü sen burada değilsin, bir adım ileri, onlarca adım geri adım attığım için, her şeye hasret, insanlara hasretimi inkar ettiğim için, hasret karşısında acizliğimi kabul etmemek için. ; Her zaman savaşlarını kaybeden. Yazdığımı inkar ediyorum çünkü her şeyi hatırlıyorum ve özlüyorum, hatta kendim için bile. Bu sözler aptallık derecesinde basmakalıp gelebilir, ama bunlar doğru ve sadece bir insanı nasıl hissettireceğini bilen dürüstler tarafından hissedilir. Emin, yalnız değil. Ama -aslında- güven vermiyor.. Büyük ölçüde yalnız başıma, şimdi tanımadığım ve gelmesini istemediğim, yavaşlam
Read more »