Uykusuzluk

Karantina günlerinde iş ve eğitim merkezlerinin tatil edilmesiyle birlikte geceler uzadı ve dünyanın her yerinde insanlar hayatta kaldı. Ancak uykusuzluğun farklı bir hikayesi var. Uykusuzluk, uyanık kalmak için bir sebep olmamasına rağmen uyanık kalır. İstenmeyen, saçma ve acılı bir uyanış. Zihin uyumak ister ama beden emri reddeder.

Uykusuzluk gibi daha az şey "hafızaya" yakındır: Hatırlamak için bir neden olmadığında unutmayız. Her ikisinde de yokluğunu talep ettiğimiz inatçı bir varlık var. 

Uykusuzluk ıstırabında zihin ve beden birbirinden ayrılır. İkisinin ayrılığına inanmasak da uykusuzluk onu gaddarlaştırıyor.

Uykusuzluk, tekrarlayan bir "sakatlık" deneyimidir. Basit ve son derece normal bir şey yapılamadığında, adım atamayan bir engelli gibi, adım atmanın öneminin derinden farkındadır. Derin farkındalık, engelliliğin ürünüdür. Uykunun önemi ancak onu iyi yapamayanlar tarafından anlaşılır.

Bazen vücut geçmişe karışır. Bu, bellekle en kötü karşılaşmadır; Mide reaksiyonu, uykusuzluk, kalp çarpıntısı vb. Sanki bir insan, kendine karşı, unutamadığını unutuyor. 

Uykusuzluk bir hatırlama ülkesidir.

Dün geceki uykusuzluk, zihnin sayısız engelinin intikamını uykusuzlukla alan şeyin belki de beden olduğunu düşünmeme neden oldu.

Belki.

Gece kanlı bir savaş alanıdır.